‘En toen knalde ik tegen het hek en lag ik op de grond…’


Vanmiddag ging ik weer rijden op Djouwkje, of ja, dat was de bedoeling…
Toen ik Djouwkje aan het poetsen was op de poetsplaats, merkte ik al aan haar dat ze meer gespannen was dan normaal. Eenmaal toen we in de bak waren en ik op wilde stappen, ging het mis. Ik gooide mijn been over haar heen, maar ze schrok en ik zat niet stevig. Daar lag ik dan. Verbaasd, maar ook flink geschrokken.




Een vriend kwam meteen naar me toe om me een dikke knuffel te geven en dat was het moment dat ik barstte. Tranen liepen over mijn wangen heen. Door wat verschillende redenen, zat ik vrij hoog in mijn emoties. Helaas ben ik zo’n persoon die die emoties meteen wegstopt (eigenlijk opkropt) en uiteindelijk die emoties niet kan uiten door bijvoorbeeld te huilen. Wanneer dat gebeurt, voel ik me af en toe zelfs emotieloos, terwijl ik op dat moment eigenlijk zou moeten huilen of boos zou moeten zijn.
Vandaag heeft Djouwkje me eigenlijk ‘geholpen’ die emoties er even uit te gooien. Voor sommigen van jullie zal het misschien vaag of zweverig klinken, maar paarden willen je altijd iets duidelijk maken. Ze zijn altijd eerlijk en zullen nooit ‘zomaar’ iets doen. Volgens mijn visie heeft Djouwkje vandaag tegen mij gezegd: ‘Ey muts! Gooi die emoties er is uit, je bent niet te genieten zo!’




Uiteindelijk heb ik haar eerst nog even gelongeerd met nog wat tranen in mijn ogen, maar daarna ben ik toch nog opgestapt en hebben we nog even gereden. Ik heb ‘dankjewel’ tegen haar gezegd, wat veel mensen nooit zullen doen als ze van een paard afvallen.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat je altijd naar je paard moet luisteren en hem moet proberen te begrijpen. Je zult zien dat ze altijd gelijk hebben. <3